NAUCZANIE FILOZOFII

L.p.

Temat

Problematyka

Ćwiczenia i zabawy

Pytania

1

Moja tożsamość – kim jestem ?

Problem samookreślenia,

świadomość siebie: własnego miejsca w rodzinie , grupie, środowisku rówieśniczym.

Problematyka tożsamości:

- co/kto ją buduje?

- jakie ma źródła?

- źródeł wiedzy o niej;

*Zad. nr 1: Dzieci rysują na koszulkach z jednej strony samych siebie.

Ja to znaczy kto?

O co pytamy w pytaniu: kim jestem ?

Czy to, kim jestem, to tylko mój wygląd, zainteresowania i to co lubię?

Czy to, kim jestem, to też moje zachowanie?

Skąd wiem, kim jestem ?

Od kogo się dowiaduję kim jestem ?

Co mi mówi, kim jestem ?

Co decyduje, kim jestem ?

Czy ktoś inny decyduje, kim jestem ?

Czy ja decyduję, kim jestem ?

O czym w sobie mogę decydować ?

(Czy mogę np. decydować o kolorze oczu ? Długości włosów ? Swoich zainteresowaniach?)

*Zad. Nr 2: Zabawa z chustą klanzy. Dzieci które mają niebieskie oczy zamieniają się miejscami; chłopcy zamieniają się miejscami, dzieci mające rodzeństwo zamieniają się miejscami; dzieci, dla których kredki są bardzo ważne...; dzieci, dla których rower jest bardzo ważny...; dzieci, dla których zwierzęta są bardzo ważne...; dzieci, dla których pomaganie mamie jest bardzo ważne... itp.

*Zad. Nr 3: Dzieci dobierają się w pary i w parze rysują na koszulce   kolegi lub koleżanki jego podobiznę.

Omówienie rysunków dzieci.

Czy to, co dla mnie ważne, jest częścią mnie ?

W jaki sposób to, co dla mnie ważne, jest częścią mnie ?

Czy mogę decydować o tym, co dla mnie ważne ?

Czy to, jak widzi mnie kolega, koleżanka, jest dla mnie ważne?

Czy ich „widzenie” ma na mnie wpływ?

Czy można widzieć innych to, czego w nich nie ma?

L. p.

Temat

Problematyka

Ćwiczenia i zabawy

Pytania

2

Komunikacja – porozumiewanie się.

Rozróżnianie sposobów komunikowania się: werbalnych i pozawerbalnych.

Ukazanie różnych wymiarów komunikacji (informacyjnego i budującego relacje międzyludzkie).

*Zad. Nr 1: Dzieci dobierają się w pary. Zadaniem jednego z dzieci jest narysowanie domku z dwoma oknami i słońca z rysunku, którego nie widzi. Rysunek natomiast widzi jego partner – który za zadanie ma poinstruowanie co do szczegółów malującego dziecka.  

*Zad. Nr 2: Dzieci w parach wykonują ćwiczenie. Jedno z dzieci zakrywa oczy, drugie rozgląda się po sali i przynosi przedmiot, który kładzie do rąk swemu  koledze z pary i prosi, by po dotyku zgadnął, jaki to przedmiot. Dzieci się wymieniają.

*Zad. Nr 2:  Bajka dla niesłyszących. Jedno dziecko siada na środku, pomocnik gimnazjalista pomaga, by nie słyszało i zakrywa delikatnie jego uszy; prowadzący gimnazjalista opowiada bajkę wyraźnie i przesadnie gestykulując. Po opowiastce dziecko ze środka mówi o swoich wrażeniach całej grupie, co zrozumiało, w jaki sposób.

*Zad. Nr 3: Pantomima – jedno dziecko w grupie wychodzi na środek i dostaje zadanie od prowadzącego, o którym wie tylko ono, np. „niesiesz ciężkie walizki, poproś kogoś o pomoc nie używając słów tylko gestów”; „łapiesz bańki mydlane, poproś o pomoc jedno z dzieci nie używając słów.”

Podsumowanie.

Czy łatwo się komunikować, kiedy nie widzimy  tego samego?

W jaki sposób możemy się porozumiewać, kiedy nie widzimy tego samego?

Jak możemy się dowiedzieć czegoś o przedmiotach, których nie widzimy?

Czego i w jaki sposób możemy dowiedzieć się o koledze, koleżance kiedy ich nie widzimy ?

O czym dowiedzieliśmy się ostatnio od kogoś innego, chociaż tego nie widzieliśmy? W jaki sposób?

Czego na pewno nie widzieliśmy, ale o tym wiemy? Skąd? (np. że mama nas kocha)

Czy możemy się porozumiewać, kiedy nie słyszymy ?

Czy łatwo się komunikować, kiedy nie słyszymy?

Co jest trudne w porozumiewaniu się, kiedy nie słyszymy?

Czy możemy się porozumiewać, kiedy nie mówimy?

Co pomagało nam w porozumiewaniu się, kiedy nie używaliśmy słów ?

Czy porozumiewanie się jest nam potrzebne?

Do czego jest nam potrzebne porozumiewanie się?

Jak –na ile sposobów – się porozumiewamy?

Co by było, gdybyśmy się nie porozumiewali?

Kiedy porozumiewanie się jest nieprzyjemne?

Kiedy porozumiewanie się jest przyjemne?